Ανακοίνωση Ι.Ν. Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης

Την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009 στον Ιερό Ναό Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης θα λειτουργήσει και θα κηρύξει τον Θείο Λόγο ο Αγιορείτης Ιερομόναχος Ιωακείμ από το Ιερόν Κελλίον του Αγίου Νικολάου Βραχνιώτου στις Καρυές του Αγίου Όρους.
Η θεία Λειτουργία θα αρχίσει στις 8:00 και θα τελειώσει γύρω στις 10:45.

Χριστός Γεννάται δοξάσατε

Σας εύχομαστε Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα.

Ανακοίνωση Ι.Ν. Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης

Σας πληροφορούμε ότι την Κυριακή 15 Νοεμβρίου στον Ι.Ν. Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης θα λειτουργήσει και θα κηρύξει τον Θείο Λόγο ο Γέροντας Ιωακείμ Αγιορείτης.

Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή

"Ήμαρτον, Κύριε, δεν τα κατάφερα. Βοήθησέ με. Παράμεινε μαζί μου. Συ είπες: χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Ακριβώς αυτό το έχω καταλάβει. Το έκαμα συνείδησι. Γι' αυτό επιμένω. Κρούω, ζητώ, αιτώ, δεν θα παύσω να ενοχλώ. Δεν μπορώ χωρίς Εσένα. Δεν πρόκειται να φύγω. Εάν δεν βαρύνονται τα ώτα Σου να με ακούουν, δεν θα βαρεθή και το στόμα μου να φωνάζη. Επιμένω, ειναι αλάνθαστος η κρίσι Σου στο να με ανακαλέσης σε μετάνοια. Τούτο το έκανες Συ, θεία Παναγαθότης, δεν το έκανα εγώ. Ούτε ήξερα τον Θεό, ούτε ήταν δυνατό να τον ανακαλύψω. Συ, Κύριε, Πανάγαθε, ήρθες και με ευρήκες και με εφώναξες να σε ακολουθήσω. Αυτό το επήρα, το θέλω, το επιθυμώ. Δεν τα καταφέρνω όμως. Γι' αυτό επιμένω, θέλω να με βοηθήσης. Πρέπει αυτό που εχάρησες να μην το απολέσω"

Ο προφήτης Ζαχαρίας

Ο προφήτης Ζαχαρίας

Ο προφήτης Ζαχαρίας κατήγετο από τον οίκο του αρχιερέως Αβιά, απογόνου του Ααρών, και ζούσε στα Ιεροσόλυμα με την γυναίκα του Ελισάβετ, απόγονο και αυτή του Ααρών. Και οι δύο επολιτεύοντο σύμφωνα με τις θείες εντολές, ήσαν δέ δίκαιοι και άμεμπτοι ενώπιον του Θεού. Είχαν μείνει όμως άτεκνοι και η ηλικία τους είχε περάσει.

Την ημέρα της μεγάλης εορτής του Εξιλασμού, όταν ο Ζαχαρίας εισήλθε μόνος ως εφημερεύων αρχιερεύς στον ναό για να προσφέρη θυμίαμα, παρουσιάσθηκε στα δεξιά του θυσιαστηρίου του ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Εξαστράπτοντας από θείο φως τού ευαγγελίσθηκε ότι ο Θεός εισήκουσε τις προσευχές του και θα του δώση στα γηρατειά υιό, ο οποίος θα ονομασθή Ιωάννης• πρόσθεσε δέ• «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και αυτός προελεύσεται ενώπιον του Κυρίου ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον».

Ο Ζαχαρίας έκθαμβος από την οπτασία δυσπίστησε στο χαρμόσυνο μήνυμα και ο άγγελος τον ετιμώρησε με αφωνία ως την γέννησι και τα ονομαστήρια του Προδρόμου, για να τον διδάξη να μην αμφιβάλλη στις θείες επαγγελίες.

Την ογδόη ημέρα από την γέννησι του παιδιού, κατά την περιτομή του, οι συγγενείς ρώτησαν τον πατέρα του πώς θα το ονομάση. Ο Ζαχαρίας εζήτησε πλάκα και έγραψα: «Ιωάννης εστί το όνομα αυτού». Αμέσως λύθηκε η γλώσσα του και πλήρης Πνεύματος Αγίου έψαλε την προφητική ωδή: «Ευλογητός Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ Αυτού, και ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν οίκω Δαυίδ του παιδός αυτού, καθώς ελάλησε διά στόματος των αγίων, των απ’ αιώνος προφητών Αυτού… Και σύ, παιδίον, προφήτης Υψίστου κληθήση• προπορεύση γάρ πρό προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς Αυτού, του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ Αυτού, εν αφέσει αμαρτιών αυτών διά σπλάγχνα ελέους Θεού ημών, εν οίς επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους, επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις, του κατευθύναι τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης » (Λουκ. 1,5-20• 53-79).

Μετά την γέννησι του Χριστού ο Ζαχαρίας, σύμφωνα με την παράδοσι, εκήρυττε με παρρησία ότι η Μαριάμ όντως εγέννησε τον Θεό και ότι μετά τον θείο τοκετό έμεινε και πάλι Παρθένος. Επειδή δέ στον ναό της όρισε να στέκεται όπου εστέκοντο αι παρθένοι, διήγειρε εναντίον του το μίσος των Εβραίων.

Έτσι, όταν κατά την βρεφοκτονία της Βηθλεέμ έκρυψε την Ελισάβετ μαζί με τον Ιωάννη, νήπιο τότε δυόμισι ετών, σε σπήλαιο πέραν του Ιορδάνου, τον κατήγγειλαν στον θηριώδη Ηρώδη και τον κατεδίωξαν ώς το εσωτερικό του ναού. Εκεί τον εφόνευσαν μεταξύ ναού και θυσιαστηρίου, στον τόπο όπου είχε ορίσει να στέκεται η Παρθένος μετά την θεοτοκία της. Το αίμα του κύλησε έως το εσωτερικό του θυσιαστηρίου, μαρτυρώντας ενώπιον του Θεού την μιαιφονία των Εβραίων. Οι ιερείς ενεταφίασαν το σώμα του στον τάφο των πατέρων του, στα Ιεροσόλυμα.

Από το γεγονός αυτό και εξής στον ναό των Ιεροσολύμων έλαβαν χώρα σημεία και τέρατα, που προεμήνυαν την προσεχή κατάργησι της λατρείας και του Νόμου. Οι ιερείς έπαυσαν να έχουν οπτασίες θεοπέμπτων αγγέλων• τους αφαιρέθηκε το χάρισμα της προφητείας και δεν μπορούσαν πλέον να δώσουν χρησμό από το Δαβήρ (άδυτο του ναού), ούτε να ρωτήσουν στο εφούδ (άμφιο του Ααρών) και να διασαφηνίσουν στον λαό τα δυσνόητα σημεία της Αγίας Γραφής.

Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος, σ. 57-59).

Ιωσήφ ο Ησυχαστής 1897-1959 50 χρόνια από την οσίαν κοίμησιν του - Ιωσήφ Μ.Δ

Ιωσήφ Μ.Δ

«Ιωσήφ ο Ησυχαστής 1897-1959
50 χρόνια από την οσίαν κοίμησιν του»

Η Ορθόδοξος εκκλησία είναι πολύ προσεκτική, ως προς την απόφαση ανακηρύξεως ενός Αγίου.
Πενήντα ολόκληρα χρόνια κύλησαν από της Οσίας τελευτής του Αειμνήστου Ιωσήφ του Ησυχαστού. Είναι ικανά αυτά τα χρόνια για να αποφανθεί η Εκκλησία επισήμως περί της Αγιότητος του;
Οι Άγιοι δεν βιάζονται. Πολλοί Άγιοι ανέμεναν αγογγύστως επί ολόκληρους αιώνες. Άλλοι πάλι μάλιστα και πρόσφατοι όπως ο Άγιος Νεκτάριος, Άνθιμος της Χίου, Γεώργιος Καρλσίδης κ.α. ανακηρύχθηκαν πολύ νωρίς.

Κριτήρια

Η Εκκλησία προκείμενου να ανακηρύξει ένα μέλος της ως Άγιο στηρίζεται σε δύο σκέλη: α. Προ του Θανάτου και β. Μετά θάνατον.
Αναφορικώς με τον αείμνηστον Γέροντα Ιωσήφ απαντούν ένα πλήθος σημείων τόσο εν τη ζωή, όσο και μετά θάνατον, όπου χαρακτηρίζουν ένα μεγάλον Άγιο μέσα εις τον χορό των οσίων.
Έχουμε πάρα πολλές άμεσες και έμμεσες ζωντανές μαρτυρίες από τα πνευματικά τέκνα του.
Ζωντανότερη μαρτυρία απ’ όλες είναι η αυτοβιογραφία του, η οποία σώζεται σε μια σπουδαία συλλογή επιστολών του, με νουθεσίες προς τα τέκνα του, την οποίαν φιλοπόνως εξέδωκε προ ετών η Ιερά Μονή Φιλοθέου (Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας).
Ακόμα μεταξύ των πολλών μαρτυριών έχει περιέλθει προ πολλών ετών εις φως η βιογραφία του, από τον γνωστόν λόγιον ήδη αείμνηστο γέροντα Ιωσήφ βατοπαιδινόν, ένα από τα εκλεκτά μέλη της συνοδείας του.
Πρόσφατα εξεδόθη περισπούδαστον έργον με ζωντανές μαρτυρίες υπό τον τίτλον «Ο γέροντας μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής» από ένα άλλον εκλεκτόν τέκνο τον προηγούμενον Ιεράς μονής Φιλοθέου Αρχιμ. Εφραίμ και νυν κοινοβιάρχην εν Αμερική πολλών Ιερών μονών οι οποίες λειτουργούν κατά τον τύπον όπου παρέλαβεν από τον Άγιον γέροντα του Ιωσήφ.
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να εντρυφήσουν εις τα ως άνω ιερά συγγράμματα. Όσον το κατ’ εμέ ο χώρος μου επιτρέπει μόνο ελάχιστα σταχυολογήματα ενδεικτικά αλλά και αποδεικτικά στοιχεία ενός Αγίου.
Εξ’ όσον άκουσα από το αψευδές στόμα ενός άλλου Αγίου του συνασκητού του, γέροντος Αρσενίου, αλλά και από τον αείμνηστον γέροντα μου Παπαχαράλαμπο, αλλά και απ’ όσα ζωντανά μας αναφέρει ο ίδιος εις τις επιστολές του μαθαίνουμε και τα εξής: επί τριάντα ολόκληρα χρόνια ζούσαν με τον γέρο Αρσένιο ξυπόλιτοι και μάλιστα κάτω από την παγωμένη κορυφή του Άθωνα χωρίς θερμάστραν ολόκληρον τον χειμώνα. Για να θερμανθούν προέβαιναν σε πλήθος γονυκλισιών μέχρις ότου θερμανθεί ολίγον το σώμα αλλά περισσότερον η ψυχή από την χάριν του Αγίου πνέυματος. Όσον για προσευχή ο κανόνας ήτανε παντοτινή αγρυπνία πριν από την δύση του ηλίου και τερματιζόταν μετά την ανατολή.
Αν καταπιανόμουν με τους σκληρούς και υπερφυσικούς άθλους του ιλιγγιά ο νούς ακόμα και υπερκόσμιος όταν διαβάζει τα ίδια λόγια του γέροντος προς ενίσχυση των τέκνων του: όσον αφορά την συγκέντρωση κατά την νυχτερινή αγρυπνία γράφει «έξ ολόκληρες ώρες (καθημερινά) δεν εσυγχώρουν τον νούν να βγει από την καρδίαν».
Άραγε πόσοι από εμάς όπου ούτε ένα λεπτό δεν κατορθώνουμε να κρατήσουμε τον ακράτητο νου μας!.
Να πω περί νηστείας; Τριάντα ολόκληρα χρόνια ζούσαν με ξηροφαγίαν κυρίως παξιμάδι και μονοφαγίαν όλον το έτος. Σαββατοκυρίακο έτρωγαν και ότι άλλο ετύγχανε εκτός από κρέας,όμως και πάλι άπαξ (μονοφαγία).
Πως να παρασιωπίσω τα περί αγνείας και περί σωφροσύνης όπου ύστερα από μαρτυρική πάλη σώμα με σώμα με το δαιμόνιο της πορνείας εξήλθεν νικητής εις το άνθος της ηλικίας 32-33 ετών αποκτήσας τελείαν απάθειαν και ακηνισίαν προς τα πάθη της σαρκός.
Εαν είπω περί σκληραγωγίας καθώς ο ίδιος μαρτυρεί επί ολόκληρα χρόνια δεν κατεκλήθει σε στρώμα αλλά ύστερα από την ολονύκτια κοπιαστική αγρυπνία ελάμβαναν ομού με τον συνασκητή του Αρσένιον ολίγον ύπνον καθήμενοι σε σκαμνάκι ή σε στασίδι της εκκλησίας.
Οι νόμιμοι αυτοί και μαρτυρικοί αγώνες επόμενο ήταν να αποφέρουν πλούσιους τους καρπούς του Αγίου πνεύματος.
Από μαρτυρίες των τέκνων του αλλά και από την αυτοβιογραφία του εξάγουμεν ότι πολύ νωρίς απέκτησε χάρισμα προορατικό αλλά και θαυματουργικό.
Ο αείμνηστος ευλαβέστατος μοναχός Δαυίδ Αγιοπαυλίτης μου ανέφερε ο ίδιος: «ο παππούς σας Ιωσήφ είναι μεγάλος Άγιος. Κάποτε είχα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, πήγα στη Αγία Άννα να τον συναντήσω. Από μακριά ακόμα είπε στον π. Αθανάσιον «τρέξε ν’ ανοίξεις του π. Δαυίδ έχει μεγάλη ανάγκη» όχι μόνο προείδεν την έλευση και το πρόβλημα μου αλλά και επέστρεψα θεραπευμένος από το πάθος μου και γεμάτος ψυχική αγαλλίαση».
Αλλά επιλήψει με ο χρόνος διηγούμενον δια οπτασίας και αποκαλύψεις Κυρίου τις οποίες εβίωσεν ουχί άπαξ και δις αλλά επί σειράν ετών. Σε μίαν επιστολή του μαρτυρεί εις τρίτον πρόσωπον λέγοντας «Είδον εγώ αδελφόν... όστις ήλθεν εις έκστασιν... και ηχμαλωτίσθει εις την θεωρίαν του απλέτου φωτός. Προχωρών εις ένα ουρανομήκες χιονόλευκον παλάτιον εις την θύραν ίστατο η κυρία μας Θεοτόκος... βαστάζουσα ως χιόνα το χιονόλευκο βρέφος της... αφού επλησίασε εκείνος ο αδελφός τον ησπάσθει ως τέκνον της... και το άρρητον και γλυκύτατον βρέφος τον εχάιδεψε με το χεράκι του... και με είπε εκείνος ο αληθής ότι ενθυμούμενος την θεωρίαν όλα του τα χρόνια αισθάνεται ευωδίαν και γλυκασμόν εις την ψυχή του».
Άλλοτε μαρτυρεί ότι αγρυπνώντας με το γέρο Αρσένιο εφάνησαν εμπρός του τρία ολόλευκα παιδάκια όπου τον ευλογούσαν και συνάμα έψαλλαν «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε αλληλούλια.
Άλλοτε πάλι πνιγμένος κυριολεκτικά από αφόρητους πειρασμούς του ενεφανίσθει ο Κύριος Ιησούς πάνω εις τον σταυρόν καρφωμένος ματωμένος όπως τον εσταυρωσαν οι ιουδαίοι και ήκουσε φωνή «Είδε πόσα υπέφερα εγώ για σένα».
Από την οπτασία αυτή και από ένα πλήθος προσωπικές μαρτυρίες συμπεραίνουμε ότι ο αείμνηστος αυτός ασκητής είχε περιπέσει κατά την πορεία της μοναχικής του σταδιοδρομίας σε ένα πλήθος από πειρασμούς, είτε απευθείας εκ δαιμόνων είτε εξ ανθρώπων. Αλλά εκείνο που τον ανεβάζει κατακόρυφα είναι ότι ποτέ δεν γόγγυξε ούτε μνησικάκησε εναντίων των εχθρών του. Τουναντίον προσευχόταν ολοψύχως υπέρ της σωτηρίας τους και οσάκις εύρισκε ευκαιρία ανταπέδιδε την αχαριστία με ευεργεσία και έμπρακτη αγάπη.

Σημεία μετά θάνατον

Τα ανωτέρω ελάχιστα αυτά σταχυολογήματα αφορούν την επί γης διαγωγή του οσίου. Όσον το μετά θάνατον πρώτον και αψευδέστατον σημείον Αγιότητος είναι η πάντερπνος ευωδία των ιερών του λειψάνων και ιδίως της χαριτοβρύτου κάρας του αλλά και ένα πλήθος θαυμάτων από μαρτυρίες τόσον μοναχών όσον και λαικών αδελφών μας.
Θα μπορούσε να γραφεί νέο βιβλίο με ένα πλήθος από θαύματα του αειμνήστου γέροντος μετά θάνατον. Σε πολλούς εμφανίστηκε μετά θάνατον και ιδίως στα τέκνα του. Θεράπευσε ανίατες ασθένειες αλλά προπάντων και μετα θανατον εδίδαξε και μετέδωκε σε πολλούς την τέχνη της νοεράς προσευχής. Άλλους πάλιν τους προφύλαξε από παγίδες των πολλαπλών αιρέσεων. Μια κυρία στην Αμερική από άγνοια παρασύρθηκε στα πλοκάμια των μαρτύρων του Ιαχωβά. Της εμφανίστηκε στον ύπνο και της εξήγησε ότι η χιλιαστές είναι διαστρεβλοτές της αγίας γραφής. Τον ρώτησε πως λέγεται και της είπε Ιωσήφ σπηλαιώτης από το Άγιο όρος. Από περιέργεια διερέυνησε η γυναίκα. Όταν είδε μια φωτογραφία του έκπληκτη αναφώνησε «αυτός είναι!». Έκτοτε απέπτυσε την πλάνη των χιλιαστών και κατεστάθει εκλεκτό μέλος της ορθοδοξίας μας.
Νομίζω ότι και αυτά τα ελάχιστα θεωρούνται ικανές αψευδέστατες αποδείξεις ότι ο αείμνηστος Ιωσήφ ο ησυχαστής στην συνείδηση και την καρδιά του πιστού λαού μας είναι ένας μεγάλος σύγχρονος Άγιος.
Όσον δε για τη επίσημον ανακήρυξη του ασφαλώς τον λόγον έχει η επίσημος Εκκλησία.
Να έχουμε την ευχή του Αμήν.

Αθωνικός Δεκαπενταύγουστος. Γράφει ο μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Ο μήνας Αύγουστος είναι ωραίος μήνας. Συνήθως συνδυάζεται με διακοπές. Ο καιρός λίγο δροσίζει με τα μελτέμια. Δεσπόζουν οι μεγάλες εορτές της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 του μηνός.

Η πρώτη είναι μία από τις δεσποτικές και η δεύτερη από τις θεομητορικές εορτές.
Στο Άγιον Όρος τιμώνται και οι δύο εορτές ιδιαίτερα και μεγαλόπρεπα. Σε όλες τις μονές και τις σκήτες τελούνται αγρυπνίες. Ιδιαίτερα πανηγυρίζουν οι μονές Κουτλουμουσίου και Παντοκράτορος. Η εορτή της Μεταμορφώσεως λέγεται και Πάσχα του καλοκαιριού. Είναι η μεγάλη εορτή των ησυχαστών και νηπτικών πατέρων. Κατά την ορθόδοξη πατερική διδασκαλία και θεολογία, ο αγωνιστής, ταπεινός και ασκητικός μοναχός, καθαιρούμενος και φθάνοντας σε μέτρα απαθείας, κατά την προσευχή φωτίζεται και θεωρεί το άκτιστο φως. Το φως δηλαδή εκείνο που είδαν οι μαθητές του Κυρίου στο όρος Θαβώρ κατά την ώρα της Μεταμορφώσεως του Χριστού. Τότε, κατά την ευαγγελική περικοπή, τα ιμάτιά του έλαμψαν περισσότερο από το απάτητο λευκό του χιονιού και το πρόσωπό του περισσότερο από το ηλιακό φως. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο φωστήρας της Θεσσαλονίκης, κατά το 14ο αιώνα, υποστήριξε άριστα τη νηπτική αυτή θεωρία των ησυχαστών πατέρων έναντι των αιρετικών Βαρλαάμ, Γρηγορά και Ακινδύνου, που με τον ορθολογισμό τους αδυνατούσαν να κατανοήσουν το βάθος του ησυχασμού.
Στην κορυφή του Άθωνα, υψόμετρο 2.033 μέτρα, υπάρχει η εκκλησία της Μεταμορφώσεως. Την εκκλησία ανακαίνισε εκ βάθρων, τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ’. Η ανάβαση προς την κορυφή είναι πολύωρη και αρκετά κοπιαστική. Λέγουν όποιος πάει μετανιώνει και όποιος δεν πάει πάλι μετανιώνει. Αν ο καιρός είναι καλός και δεν έχει συννεφιά, η θέα είναι καταπληκτική. Φαίνονται σχεδόν όλες οι μονές του Αγίου Όρους και τα νησιά Θάσος, Σαμοθράκη, Ίμβρος, Τένεδος, Λήμνος, Σποράδες. Θυμάμαι, το 1985, με πατέρες από τη μονή Μεγίστης Λαύρας, με ημιόνους, πήγαμε μια ωραία πορεία για την πανήγυρη της Μεταμορφώσεως στην αθωνική κορυφή.
Σταθμεύσαμε στο Κάθισμα της Παναγίας, μία ώρα κάτω από την κορυφή από την προπαραμονή. Το πρωί τελέσαμε τη θεία λειτουργία στο εκκλησάκι της Παναγίας, γιατί οι πατέρες δεν ανεβαίνουν πάλι για την εορτή της Παναγίας. Την παραμονή, λοιπόν, της Μεταμορφώσεως, αφού φάγαμε κάτι νηστίσιμο, ψάλλοντας την παράκληση ανεβήκαμε ένα πολύ ανηφορικό και στενό, βραχώδες μονοπάτι. Φθάνοντας στο εκκλησάκι σκουπίσαμε, κάναμε αγιασμό και ετοιμάσαμε τα της αγρυπνίας. Ο ήλιος πήγαινε να κρυφτεί για απόψε. Ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα χάριζε ένα χρυσοκόκκινο χρώμα στον ουρανό και σε όλη τη φύση. Η αγρυπνία κύλησε ήρεμα, ωραία, κατανυκτικά, με τα θεσπέσια τροπάρια, τους καλούς ψάλτες και τους ευλαβείς ιερείς. Τα μεσάνυχτα δεν μας έφθαναν τα μάλλινα ρούχα που είχαμε μαζί μας.
Τη δοξολογία ψάλαμε ανατέλλοντος του ηλίου. Μια θαυμάσια θεία λειτουργία. Μεταλάβαμε, πήραμε αντίδωρο, αρτοκλασία, αγιασμό, ευλογημένα σταφύλια. Κατεβήκαμε στο Κάθισμα της Παναγίας, όπου οι πρόθυμοι λαυριώτες διακονητές είχαν ετοιμάσει ψαρόσουπα και ψάρι για όλους. Ήταν μια μοναδική, αλήθεια, και αλησμόνητη εμπειρία. Αισθανθήκαμε ανεπαίσθητα κι εμείς οι αμαρτωλοί μια αχτίδα του θαβωρείου φωτός που φώτισε και χαροποίησε την καρδιά μας.
Η ανέγερση του ναϊδρίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην κορυφή του Άθωνα δεν είναι δίχως σημασία. Οι μοναχοί ατενίζουν την κορυφή, για να μη μείνουν καθυστερώντας στους πρόποδες. Μελετούν επισταμένα την προσωπική τους μεταμόρφωση, ανακαίνιση και ανανέωση. Γνωρίσαμε ανθρώπους, στα 35 χρόνια της μοναχικής μας ζωής, μεταμορφωθέντες, φωτισμένους, φωτεινούς, χαριτωμένους και χαρισματούχους.
Ο Αθωνικός Δεκαπενταύγουστος είναι υπέροχος. Την άλλη Κυριακή, αν είμαστε καλά, θα συνεχίσουμε για την εορτή της Παναγίας.

Αυγ 10, 2008

ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ κ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (1921-2009)

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (1921-2009)



Η πρώτη γνωριμία μου με τον αείμνηστο αυτόν Γέροντα, κατά το έτος 1964, συνταυτίζεται με τη γνωριμία μου με αυτό το ίδιο το Άγιο Όρος και κατ’ επέκταση με το μοναχικό ιδεώδες.

Όταν η πρόνοια της Κυρίας μας Θεοτόκου, με έφερε για πρώτη φορά στο περιβόλι της, οι ζωντανότερες αναμνήσεις παρέμειναν ανεξίτηλες από την επίσκεψή μου στη Νέα Σκήτη. Παρ’ όλη την τότε λειψανδρία του Αγίου Όρους, μπορώ να πω ότι η σκήτη αυτή ανθούσε με αρκετούς, αλλά και εναρέτους μοναχούς. Ανεβαίνοντας από τον αρσανά προς τα πάνω, συναντούσες τις ευλαβείς συνοδείες των Κυριλλαίων, των Χαλδέζων, των Αβρααμαίων και πολλών άλλων ευλαβών σκητιωτών μοναχών.

Ανηφορίζοντας πρός την Ιερά Μονή Αγίου Παύλου συναντάς έναν πανύψηλο πύργο. Κάτω από τη σκιά αυτού του πύργου υπάρχουν μερικά ησυχαστικά κελλάκια. Σέ ένα από αυτά, στόν «Ευαγγελισμό», πέντε μόλις χρόνους πρωτύτερα, άφησε την τελευταία του πνοή, ένα από τα μεγαλύτερα αναστήματα του ησυχασμού των τελευταίων αιώνων. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Ιωσήφ τον Ησυχαστή.

Απήλθε προς τα ουράνια, αλλά άφησε πίσω του αγλαείς βλαστούς. Τά βλασταράκια αυτά, οι μαθητές του, έμελλαν κατά κύριο λόγο να ανακαινίσουν το Μοναχισμό του Αγίου Όρους κατά την πρόρρηση του αειμνήστου Γέροντος.

Δεν άργησα να γνωριστώ και να συνδεθώ μαζί τους. Ο καθένας ξεχωριστά ασκήτευε σε δικό του καλύβι. Όμως η τάξις της συνεχούς αγρυπνίας, ήταν κοινή για όλους, με αποκορύφωμα την Θεία Λειτουργία, ακριβώς τα μεσάνυχτα, ύστερα από εξάωρη κατά μόνας προσευχή.

Όσον για την ταπεινότητά μου, δεν άργησα να προσκολληθώ στην ύποταγή του αειμνήστου Γέροντός μου ΠαπαΧαραλάμπους.

Κάτω ακριβώς από την καλύβη μας, του Τιμίου Προδρόμου, υπάρχει ένα άλλο μικρό ησυχαστήριο. Εκεί ασκήτευε, ένας μεσήλικας τότε, μοναχός, Κύπριος την καταγωγή, και ένα από τα εκλεκτά βλασταράκια του αειμνήστου Ιωσήφ και συνώνυμος μάλιστα του μεγάλου Γέροντος. Έκτοτε ο σύνδεσμός μας βρισκόταν σε καθημερινή βάση. Θα τολμούσα να πω ότι ο αείμνηστος αυτός Γέροντας, Ιωσήφ (μετεπειτα Βατοπαιδινός), συμπλήρωνε το έργο του Γέροντά μου. Και όλη η συνοδεία του ησυχαστού Ιωσήφ, αποτελούσε ένα μωσαϊκό με πολύτιμα πετράδια. Από τον ΠαπαΧαράλαμπο χόρταινες αγάπη, απλότητα, ταπείνωση, ευθύτητα· κυρίως όμως Χάρη και ευχή, όπου σαν μαγνήτης μετέδιδε.

Ο Ιωσήφ· σοφός, δάσκαλος, ρήτορας, γεμάτος αγάπη αλλά και διάκριση. Επιεικής όταν έπρεπε, αλλά και μάχαιρα δίστομος όταν χρειαζόταν να συνετίση και να διορθώση, να ελέγξη, όχι μόνον καταστάσεις αλλά και πρόσωπα.

Ο απλοϊκός ΠαπαΧαράλαμπος, δεν φαντάζεται τίποτε άλλο, παρά να ευαρεστήση τον Θεό με την παντοτινή αγρυπνία, την αδιάλειπτο προσευχή και άσκηση και με τις κατανυκτικές καθημερινές Θείες Λειτουργίες. Ο Ιωσήφ ευρύτερος νούς, συλλαμβάνει στον νου του και καλλιεργεί τη πρόρρησιν του Γέροντός του, «τά καλογεράκια αυτά θα ανακαινίσουν το Άγιον Όρος».

Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, συνέλαβε την ιδέα επανδρώσεως των ανεπάνδρωτων πλείστων τότε Ιερών Μονών. Ματαίως προσπαθούσε να πείσει τους αδελφούς του ν’ αφήσουν τα καλυβάκια και όλοι ομού να επανδρώσουν μια Μονή.

Αργότερα, όταν πληθύνθηκαν οι μικρές μας αδελφότητες, ωσάν μιά φυσιολογική κατάστασις ήταν η μετάβασίς μας σταδιακά σε μεγαλύτερα κελλία και αργότερα να καταστούμε «μήλον της Έριδος», με προσκλήσεις μιάς κατόπιν της άλλης Μονής για ενίσχυση με έμψυχον υλικόν. Έτσι, χωρίς να καταλάβουμε, βρέθηκε η συνοδεία του ΠαπαΕφραίμ στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, η οποία δεν άργησε να στελεχώση τρεις άλλες Μονές.

Η συνοδεία μας (του ΠαπαΧαράλαμπου), βρεθήκαμε το 1979 στην φημισμένη Ιερά Μονή Διονυσίου.
Εκείνος που πανηγύριζε για την υπόθεση αυτή, ήταν ο Γέροντας Ιωσήφ, που έβλεπε να εκπληρώνεται το όραμά του, αλλά και η πρόρρηση του Γέροντός του. Όμως, ελλείψει μέχρι τότε προσωπικού, ο μεγάλος αυτός οραματιστής βρισκόταν μέχρι τότε έξω του χορού. Έμεινε στην σειρά τελευταίος· απεδείχθη όμως ότι η Κυρία μας Θεοτόκος του επεφύλασσε όχι απλώς μπαρμπουνάκι, αλλά ολόκληρο λαυράκι, και το λαυράκι αυτό δεν είναι άλλο από την ιστορικήν και μεγίστην Λαύραν του Βατοπαιδίου.

Όμως η Θεία Πρόνοια δεν σταμάτησε εδώ· και ο μεν ανακαινιστής της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, αφού άπλωσε την ακτίνα σε άλλα τρία αγιορείτικα Μοναστήρια και πολλά άλλα εκτός Αγίου Όρους, ήδη παραδομένος στην Θεία Πρόνοια, βρέθηκε στην Αμερική για να οργανώση τον Ορθόδοξον Μοναχισμόν ανεγείροντας εκ βάθρων δεκαεπτά άλλα Μοναστήρια.

Ο Γέροντας Ιωσήφ όρθιος στο 3ος από αριστερά της πίσω σειράς. Καθήμενοι στην μπροστινή σειρά οι παραδελφοί του παπα Εφραίμ Κατουνακιώτης και παπα Χαράλαμπος (κατόπιν Ηγούμενος της Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου, Αγίου Όρους)

Αλλά και ο πνευματικός αδελφός του, Ιωσήφ Βατοπαιδινός φροντίζει πρώτα να οργανώση μία Μονή παντελώς σχεδόν αποδιοργανωμένην. Προς τον σκοπόν αυτόν ο κύβος της ηγουμενίας έπεσε σ΄ένα από τα πρώτα εκλεκτά τέκνα του, τον πολυσέβαστον ΠαπαΕφραίμ. Στον Ιερομόναχον αυτόν εναπέθεσε το μεγάλο βάρος του σταυρού να οργανώση, να επανδρώση και να ανακαινίση σχεδόν εκ βάθρων ένα τεράστιον αχανές ημιερηπωμένο συγκρότημα. Με την ευχή και αμέριστη συμπαράσταση του αειμνήστου Γέροντα, αύτή τη στιγμή η Μονή θάλλει με μια ομάδα πέραν των 100 μοναχών και πέραν του ημίσεως των κτιριακών συγκροτημάτων ήδη έχει ανακαινιστεί. Αφ’ ότου η μονή αυτή επανδρώθηκε με την συνοδεία του Γέροντος Ιωσήφ και υπό την καθηγουμενίαν του ΠαπαΕφραίμ έχει καταστεί ένα σπουδαίο πνευματικό κέντρο, μία πραγματική όασις όπου βρίσκουν αναψυχήν χιλιάδες πονεμένοι αδελφοί μας από τον κόσμον, ασχέτως εάν κατά τον τελευταίο καιρό από πολλούς οι οποίοι δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα κατέστη σημείον αντιλεγόμενον. Αλλά πιστός ο λόγος του Κυρίου «ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι» (Λουκ. στ’ 26).

Αλλά κατά μίμησιν του πνευματικού του αδελφού π. Εφραίμ Φιλοθεΐτου και ο Γέροντας Ιωσήφ, δεν αργεί με την ευρύτητα που τον διέκρινε και την μέριμνα υπέρ πάσης της Εκκλησίας του Χριστού να απλώση και εκτός Αγίου Όρους τις ακτίνες του και μάλιστα στην μαρτυρική πατρίδα του Κύπρον. Εκεί κατά θείαν βούλησιν αποστέλλει ένα από τα κορυφαία στελέχη της συνοδείας του, τον Ιερομόναχον (τότε) Αθανάσιον, όπου ου μόνον ανακαίνισε την ιδιόρρυθμον και αποδιοργανωμένην ιστορικήν Μονήν Μαχαιρά, αλλά και ανήγειρεν εκ βάθρων και ανεκαίνησε περί τις 8-10 Ιερές Μονές τις οποίες στελέχωσε με έμψυχον υλικόν αμφοτέρων των φύλων. Ο ίδιος δε Θεία Προνοία προήχθη Μητροπολίτης. Αλλα δε τρία από τα τέκνα του έχουν στελεχώση την Ιεραρχίαν. Ομού δε με τους λοιπούς Συνοδικούς Αρχιερείς, αποτελούν εγγύησην και δρόσον παρηγορίας για το μέλλον της Κυπριακής Εκκλησίας και εν γένει του Κυπριακού Ελληνισμού.

Απήλθεν ο αείμνηστος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, άφησεν όμως πίσω του πλούσια κληρονομιά τα τέκνα του· το παράδειγμά του· την ζωή του· και κυρίως τις διδαχές του.

Απέρχονται ωσημέραι και οι βλαστοί του. Απήλθεν ο Γέρο Αρσένιος, ο π. Αθανάσιος, ο ΠαπαΧαράλαμπος, ο ΠαπαΕφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο π. Θεοφύλακτος κ.ά.. Απέρχεται και ο Βατοπεδινός Ιωσήφ. Η ορφάνια μεγάλη· αλλά και η κληρονομία πιο μεγάλη.

Κληρονομία, οι βλαστοί του που ηγούνται τόσων και τόσων ψυχών· κληρονομία η βιωτή του· ο ζήλος του· οι αγώνες του· κληρονομία οι διδαχές του· τα βιβλία του· αλλά και ο ζωντανός λόγος του μ’ ένα πλήθος ζωντανών ομιλιών σε κασέτες.

Το αποθανείν κέρδος. Αρκετά καθυστέρησες, άγιε πάτερ, το ουράνιον ταξείδι σου χάρη σ’ εμάς τα ανάξια τέκνα σου. Καιρός είναι να συναγάλλεσαι με τους αγίους προαπελθόντας πατέρας σου και όλοι ομού να εύχεστε υπέρ της Εκκλησίας του Χριστού και όλου του κόσμου, αλλά και υπέρ ημών των απορφανισθέντων τέκνων σας, να παραμείνουμε στις επάλξεις και στη γραμμή την οποίαν μας εχαράξατε και την σφραγίσατε με την αγία ζωή σας.








Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε πατέρα μας και εύχου υπέρ ημών των ορφανών τέκνων σου.

Ταπεινός
Μοναχός Ιωσήφ Διονυσιάτης

Πηγή : Απόψεις για την Μονή Βατοπαιδίου

Αγρυπνία του Αγίου Τύχωνος

Την Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009 πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη αγρυπνία στα ερείπια της βασιλικής του Αγίου στην Αρχαία Αμαθούντα, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ Αθανασίου και του Θεοφιλεστάτου Χωρεπισκόπου Αμαθούντος κ.κ Νικολάου.
Έψαλλε η χορωδία της Μητροπόλεως Λεμεσού «Ρωμανός ο Μελωδός».

"Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ" ομιλία του Σεβ/του Μητροπολίτου ΛΕΜΕΣΟΥ κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Εκδήλωση του Οδοντιατρικού Συλλόγου Πατρών

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ- ΜΗΤΡΟΠ. ΛΕΜΕΣΟΥ κ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ from impatron on Vimeo.

Ελευθερία από τον φόβο - Αναστασιου Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

Ελευθερία από τον φόβο

Tου † Αναστασιου Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

«Μη φοβείσθε»
(Ματθ. 28:10)

«Μη φοβείσθε υμείς», είπε ο άγγελος Κυρίου στις μυροφόρες, τις οποίες είχε κυριεύσει «τρόμος και έκστασις» προ του κενού τάφου· «οίδα γαρ ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε. Ουκ έστιν ώδε. Ηγέρθη γαρ καθώς είπεν» (Ματθ. 28:6). Σε λίγο, ο ίδιος ο αναστάς Χριστός, «λέγει αυταίς· μη φοβείσθε». Και στη συνέχεια, στον κύκλο των πτοημένων και φοβισμένων μαθητών Του, τόνισε: «Τι τεταραγμένοι εστέ και διατί διαλογισμοί αναβαίνουσιν εν ταις καρδίαις υμών;» (Λουκ. 24:38). Και δείχνοντάς τους τα σημάδια της σταυρώσεως στα χέρια και στα πόδια, τους βεβαίωσε με την παρουσία Του για το θαυμαστό γεγονός της Αναστάσεώς Του.

«Μη φοβείσθε!». Το μήνυμα της Αναστάσεως κηρύσσει διαχρονικά την ελευθερία από κάθε αιτία φόβου. Η νίκη του Χριστού συνέτριψε την κυριαρχία των δαιμονικών δυνάμεων, γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπων και αποκατέστησε τις σχέσεις τους. Την οντολογική σημασία του Σταυρού και της Αναστάσεως αποκάλυψε, με τρόπο μοναδικό ο Απόστολος Παύλος: Ο Ιησούς έγινε άνθρωπος και αποδέχθηκε το Πάθος «για να καταργήσει με τον θάνατό του αυτόν που εξουσίαζε τον θάνατο, δηλαδή τον διάβολο, και με αυτό τον τρόπο να απελευθερώσει όσους ο φόβος του θανάτου τους είχε καταδικάσει να είναι δούλοι σ’ όλη τους τη ζωή» (Εβρ. 2:14-15). Ο αναστάς Χριστός είναι πλέον η αρχή της νέας ανθρωπότητος, «απ’ τους νεκρούς πρωταναστημένος, ώστε να γίνει σε όλα εκείνος πρώτος» («εστίν αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσι αυτός πρωτεύων» – Κολασ. 1:18-22). Με την Ανάσταση του Χριστού έχει αρχίσει μια νέα μορφή υπάρξεως για τους ανθρώπους. Η βεβαιότητα της Αναστάσεως, η πεποίθηση ότι δόθηκε σ’ Αυτόν «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. 28:19) ελευθέρωσε τους μαθητές από κάθε είδους φόβο και αγωνία. Και τους μεταμόρφωσε σε τολμηρούς και γενναίους κήρυκες της νέας εν Χριστώ ζωής.

«Μη φοβείσθε!». Στην εποχή μας έχουν πληθύνει οι φόβοι που απειλούν τη ζωή μας. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό έχουν ενταθεί και από τη γενικότερη ταλαιπωρία που προκαλεί η παγκόσμια οικονομική κρίση. Νέοι και παλαιοί φόβοι κυκλώνουν τη σκέψη μας και σφίγγουν την καρδιά μας. Μέσα σ’ αυτή λοιπόν τη βαριά ατμόσφαιρα η εορτή της Αναστάσεως καλεί κάθε πιστό σε μία πορεία ελευθερίας από τον φόβο:

Από τον φόβο αυτών που μας εχθρεύονται, από τον φόβο που δημιουργεί η αδικία και η σκληρότητα της κοινωνίας μας. Από τον φόβο της πολύμορφης αμαρτίας που διεισδύει στην ύπαρξή μας και την αλλοτριώνει. Από τον φόβο του πόνου, της ανέχειας, της ασθένειας, της μοναξιάς, των κινδύνων και θλίψεων που απειλούν τη ζωή μας. Από τον φόβο των πιεστικών προβλημάτων της καθημερινότητος. Από τον φόβο του αγνώστου, της αποτυχίας, της αβεβαιότητας για το μέλλον. Και το κορύφωμα του μηνύματος της Αναστάσεως του Χριστού είναι η ελευθερία από τον φόβο του θανάτου, του δικού μας και των αγαπημένων μας, φόβο που συνθλίβει την ανθρώπινη ζωή. Η εορτή της Αναστάσεως δεν αναγγέλλει απλώς, αλλά μας προσκαλεί να μετάσχουμε στην ελευθερία που μας χάρισε ο Χριστός.

Η ελευθερία αυτή, βεβαίως, στηρίζεται στην πίστη. Η Εκκλησία, αναφωνώντας δοξολογικά το «Χριστός ανέστη!», δεν καταφεύγει σε επιχειρηματολογίες για να επιβάλει την αλήθεια που κηρύσσει. Οσοι πιστοί! «Ευτυχισμένοι όλοι που πιστεύουν...». Αρκεί, βεβαίως, όπως επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος, να μένουμε στην πίστη, θεμελιωμένοι και σταθεροί· «και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου» (Κολασ. 1:23).

Η Ανάσταση του Χριστού διαλύει τον φόβο διότι συναρμόζεται με μία εκπληκτική δύναμη, και, ιδιαίτερα αυτή την ολόλαμπρη εορτή, καλούμεθα να νιώσουμε «τι το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού (του Θεού)» (Εφεσ. 1:19). «Τη δύναμή Του αυτή την έδειξε με το να αναστήσει τον Χριστό από τους νεκρούς και να τον βάλει να καθήσει στα δεξιά Του στον ουρανό, πάνω από κάθε αρχή και δύναμη και κυριότητα, πάνω από κάθε τι που ανήκει όχι μόνο στον τωρινό αλλά και στον μελλοντικό κόσμο» (στίχ. 20-21).

Αυτή η ελευθερία από τον φόβο, δώρο του Αναστάντος, πρέπει να διαμορφώνει τη στάση της ζωής μας: «Υμείς επ’ ελευθερίαν εκλήθητε, αδελφοί» · με τη σαφή όμως προσθήκη: «μόνον μη την ελευθερίαν εις αφορμήν τη σαρκί αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις» (Γαλ. 5:13).

Ο Χριστός, η ενυπόστατη και ένσαρκη αγάπη του Θεού, με τη θυσία Του στον Σταυρό και τη νίκη της Αναστάσεως, διατράνωσε τη μοναδική δύναμη της αγάπης, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε μορφή φόβου. Οσοι είναι ενωμένοι μαζί Του εν πίστει και αγάπη αξιώνονται να ζουν την αλήθεια που αποκαλύπτει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον. Οτι ο φόβος κόλασιν έχει (περιέχει τιμωρία), ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη» (Α΄ Ιω. 4:18).

Ας χαρούμε, λοιπόν, αδελφοί μου, ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, την ελευθερία από κάθε μορφή φόβου, βαθαίνοντας την πίστη μας και την αγάπη μας στον νικητή του θανάτου και Κύριο της ζωής μας. Ακόμη, ας θυμίσουμε και στους φοβισμένους αδελφούς μας ότι «Χριστός ανέστη!».

Πηγή: Καθημερινή 3/5/2009

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

«Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν σου Χριστέ προσκυνούμεν, και την Αγίαν σου Ανάστασιν, υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν·ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την Ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν».

Η Άκρα Ταπείνωση

Οι πέντε πληγές του Ιησού - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μου γράφεις οτι ακουσες από ηλικιωμένες γυναίκες κάποιο παραμύθι για τις πέντε πληγές του Ιησού, και ρωτάς που βρέθηκε αυτό το παραμύθι;

. . . . . . . . . .

Οι πέντε πληγές του Ιησού δεν είναι λόγια αλλά φοβερή πραγματικότητα. Γι αυτό είναι καλύτερα να τις γνωρίζουμε και από τα λόγια. Δυο πληγές στα χέρια, δυο πληγές στα πόδια και μία στα πλευρά. Όλες από μαύρο σίδερο και ακόμα περισσότερο από την κατάμαυρη ανθρώπινη αμαρτία. Τρυπημένα τα χέρια που ευλόγησαν. Τρυπημένα τα χέρια που περπάτησαν και οδήγησαν στη μόνη ορθή οδό. Τρυπημένο στο στήθος, από το οποίο ξεχυνόταν πύρινη ουράνια αγάπη στα παγωμένα ανθρώπινα στήθη.

Επέτρεψε ο Υιός του Θεού, να Του τρυπήσουν τα χέρια εξαιτίας των αμαρτιών πολλών χεριών - δάση χεριών - τα οποία φόνευσαν, έκλεψαν, έκαψαν, άρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Και να του τρυπήσουν τα πόδια για τις αμαρτίες πολλών ποδιών - δάση ποδιών - που περπάτησαν στο κακό, σύλησαν την αθωότητα, καταπάτησαν το δίκαιο, μόλυναν τα ιερά και πάτησαν την καλοσύνη. Και του τρύπησαν το στήθος εξαιτίας πολλών πετρωμένων καρδιών - νταμάρια καρδιών - στις οποίες γεννήθηκε κάθε μοχθηρία και κάθε ασέβεια και οι ιερόσυλοι λογισμοί και οι κτηνώδεις επιθυμίες και στις οποίες μέσα από όλους τους αιώνες σφυρηλατήθηκαν κολασμένα σχέδια αδελφού εναντίον αδελφού, γείτονα εναντίον γείτονα, ανθρώπου εναντίον του Θεού.

Τα χέρια του Ιησού τρυπήθηκαν για να θεραπευθούν του καθενός τα χέρια από τα αμαρτωλά έργα. Τα πόδια του Ιησού τρυπήθηκαν για να επιστρέψουν καθενός τα πόδια από τους αμαρτωλούς δρόμους. Το στήθος του Ιησού τρυπήθηκε για να πλυθεί κάθε καρδιά από τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις.

. . . . . . . . . . ..

Οι πέντε πληγές του Ιησού ας σου μάθουν, να φροντίζεις τις πέντε αισθήσεις σου για τον ζώντα Θεό.

Οι πέντε πληγές του Ιησού είναι πέντε πηγές πεντακάθαρου αίματος, με το οποίο πλύθηκε το ανθρώπινο γένος και αγιάσθηκε η γη. Απ’ αυτές τις πέντε πληγές χύθηκε όλο το αίμα του Δίκαιου, όλο μέχρι την τελευταία σταγόνα. Ο Θαυματουργός Κύριος, που ήξερε να πολλαπλασιάσει τους άρτους και με πέντε άρτους να χορτάσει πέντε χιλιάδες πεινασμένους, πολλαπλασιάζει εκείνο το πεντακάθαρο αίμα Του και μ’ αυτό τρέφει και ενώνει σε χιλιάδες ναούς πολλά εκατομμύρια πιστών. Αυτό είναι η Θεία Κοινωνία.
Τη Μ. Παρασκευή πλησίασε ψυχικά μαζί με την Παναγία Θεομήτορα κάτω από το Σταυρό για να σε πλύνει εκείνο το ζωοποιό αίμα από τις πέντε πληγέ του Ιησού. Για να μπορείς με την καθαρισμένη και αναζωογονημένη ψυχή να φωνάξεις την Κυριακή μαζί με τις Μυροφόρες: Χριστός Ανέστη!

( Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Εκδ. Εν πλω, σ.76-78).

Οδοιπορικό της Μεγάλης Εβδομάδος

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα, από την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ μέχρι και το Μ. Σάββατο. Ονομάζεται «Μεγάλη», όπως εξηγεί ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος γιατί τα γεγονότα που τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο.


(Ο όρθρος τελείται την Κυριακή των Βαΐων, εσπέρας)
Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:
α) Η ζωή του Ιωσήφ (του 11ου υιού του Πατριάρχη Ιακώβ), του ονομαζόμενου Παγκάλου. Ο Ιωσήφ με την περιπέτειά του (εφθονήθη από τους αδελφούς του και πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) αλλά και δια την αρετή του, κυρίως την ανεξικακία και την πραότητα του, προεικονίζει τον ίδιο τον Χριστό και το Πάθος Του.
β) Το περιστατικό της ξηρανθείσης συκής (Ματθ. 21, 18‐22) που συμβολίζει τη συναγωγή των Εβραίων η οποία δεν είχε να παρουσιάσει καρπούς πνευματικούς, αλλά επίσης είναι σύμβολο παντός ανθρώπου μη έχοντος πνευματική καρποφορίαν.


(Ο όρθρος τελείται τη Μεγάλη Δευτέρα, εσπέρας)
Την Μεγάλη Τρίτη «μνείαν ποιούμεθα» των παραβολών:
α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25, 1‐13) η οποία μας διδάσκει την εγρήγορση, τη διαρκή νήψη για τη συνάντηση του Νυμφίου Χριστού και την μέλλουσα κρίση. Από την παραβολή των δέκα παρθένων είναι εμπνευσμένο το τροπάριο «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...» και το «Τον νυμφώνα σου βλεπω Σωτήρ μου, κεκοσμημένον...»
β) Των Ταλάντων που μας προβάλει την καλλιέργεια και την αύξηση των πνευματικών μας χαρισμάτων.


(Ο όρθρος τελείται τη Μεγάλη Τρίτη, εσπέρας)
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην πόρνη γυναίκα (Ματθ. 26, 6‐16), η οποία μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και έλαβε την άφεση των αμαρτιών της, γιατί «ἡγάπησε πολύ». Ξεχωρίζει το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό των αποστίχων) της υμνογράφου Αγ. Κασσιανής, το οποίο εκφράζει τη θερμή μετάνοια της αμαρτωλού. Ακόμη την ημέρα αυτή η Εκκλησία δια της υμνωδίας της φέρει στη μνήμη μας τη σύγκληση του συνεδρίου, δικαστηρίου των Ιουδαίων, το οποίο αποφάσισε την σύλληψη και καταδίκη του Κυρίου, καθώς επίσης και την απόφαση του Ιούδα να παραδώσει τον Κύριο. Την Μ.Τετάρτη το πρωί τελείται η τελευταία Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων και ο ιερέας λέει για τελευταία φορά, την προσευχή του Αγίου Εφραίμ. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο η προετοιμασία για το Πάθος τελειώνει και ο Κύριος μας καλεί στο τελευταίο Του δείπνο.


(Ο όρθρος τελείται τη Μεγάλη Τετάρτη, εσπέρας)
Την Μεγάλη Πέμπτη εορτάζουμε 4 γεγονότα:
α) Τον ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλ. των ποδών των μαθητών από το Χριστό, δείχνοντας την έμπρακτη εφαρμογή του «ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν ἔστω πάντων διάκονος».
β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
γ) Την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών και
δ) την προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου. Παράλληλα, το απόγευμα της Μ. Τετάρτης τελείται η ακολουθία του Ιερού Ευχελαίου. Το πρωί της Μ. Πέμπτης τελείται ο εσπερινός με τη Θ. Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.


(Ο όρθρος τελείται τη Μεγάλη Πέμπτη, εσπέρας)
Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή: Tους εμπτυσμούς, τα μαστιγώματα, τις κοροϊδίες, τους εξευτιλισμούς, το αγκάθινο στεφάνι, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τις ύβρεις, τους γέλωτας την πορφυρά χλαίνα, τον κάλαμο, τον σπόγγο, το όξος, τους ήλους, την λόγχη και κυρίως την Σταύρωση και το θάνατο του Χριστού. Γίνεται επίσης μνεία του ευγνώμονος ληστού, ο οποίος δια της μετανοίας του άνοιξε πρώτος τις πύλες του παραδείσου. Το πρωί της Μ. Παρασκευής τελείται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ο εσπερινός της Αποκαθήλωσης.


(Ο όρθρος τελείται τη Μεγάλη Παρασκευή, εσπέρας)
Το Μεγάλο Σάββατο εορτάζουμε την Ταφή του Κυρίου και την κάθοδο στον Άδη. Η Εκκλησία δια της υμνωδίας της, εκφράζει την έκπληξή της μπροστά στο παράδοξο της ταφής του Θεού και ταυτόχρονα την βεβαιότητά της, πώς «τοῦτο Σάββατόν ἐστι τὸ ὑπερευλογημενον, ἐν ᾧ Χριστὸς ἀφυπνώσας ἀναστήσεται τριήμερος». Ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου.


(Τελείται το Μ. Σάββατο πρωί και βράδυ)
Το Μεγάλο Σάββατο πρωί τελείται η λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή ο εσπερινός της Αναστάσεως με την Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου. Είναι το μόνο Σάββατο του χρόνου που τηρείται αυστηρή νηστεία, για την παραμονή του Κυρίου στον Άδη. Το Μεγάλο Σάββατο τα μεσάνυχτα εορτάζουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από τον Πανάγιο Τάφο.

Κυριακή του Πάσχα, πρωί ή απόγευμα τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο (Ιω. 20, 19‐25) και διατρανώνεται παγκοσμίως η Ανάσταση του Κυρίου.

«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν· καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τον αἴτιον, τον μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον» (Ωδή ζ΄ ‐ Κανόνας Αναστάσεως).

Η λέξη «Πάσχα» σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η γιορτή της Διάβασης (Πάσχα) ήταν για τους Εβραίους η ετήσια ανάμνηση όλης της ιστορίας της σωτηρίας τους, η διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, το πέρασμα από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων στην ελευθερία. Για τους χριστιανούς εορτάζεται η Aνάσταση του Σωτήρα Ιησού Χριστού, το πέρασμα από την φθορά στην αφθαρσία, από το σκοτάδι στο φώς, από τον πόνο στη χαρά, από τον θάνατο στη ζωή. Ο Ιησούς Χριστός έγινε η εκπλήρωση αυτού του Πάσχα, έγινε το Πέρασμα. Αυτός πραγματοποίησε την τελική διάβαση από το θάνατο στη ζωή από τούτο τον «παλαιό κόσμο» στον «καινό κόσμο», στον «καινό χρόνο» της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός έδωσε και σε μάς τη δυνατότητα για μια τέτοια διάβαση.

Ομιλία Αρχ. Ανδρέα Κονάνου

Ομιλία Αρχ. Ανδρέα Κονάνου που έγινε την Κυριακή των Βαίων

Ο βασικός σκοπός της ζωής μας - Πάτερ Ζαχαρίας (Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου - Έσσεξ)

Oμιλία του πάτερ Ζαχαρία με τίτλο : Ο βασικός σκοπός της Ζωής μας

Παράκληση προς την Παναγία την Γοργοεπήκοο

Δ' Στάσις των Χαιρετισμών προς την Υπεραγίαν Θεοτόκο

Δ' Στάσις των Χαιρετισμών προς την Υπεραγίαν Θεοτόκο

Η Θεία Χάρις - Πάτερ Ζαχαρίας (Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου - Έσσεξ)

Oμιλία του πάτερ Ζαχαρία με τίτλο : Η Θεία Χάρις

Η καλλιέργεια της καρδιάς

Ομιλεί ο Μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Για να ακούσετε την ομιλία σε καλλίτερη ποιότητα πατήστε εδώ

Η αληθινή φιλανθρωπία Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Σε συνέχεια όσων γράψαμε την προηγούμενη Κυριακή περί ανθρωπιάς, θα θέλαμε να σημειώσουμε κάτι πιο συγκεκριμένο.

Αναμφισβήτητα υπάρχουν εκατοντάδες φιλανθρωπικοί σύλλογοι, που εργάζονται σκληρά επιτελώντας πλούσιο έργο. Σε κάθε ενορία υπάρχει φιλόπτωχο ταμείο. Κυρίως γυναίκες θυσιάζονται προσφέροντας χρόνο, κόπο, χρήμα, αγάπη. Όλα αυτά δίνουν ελπίδα, κουράγιο, φως.
Τα άτομα με διάφορες αναπηρίες γνωρίζουν καλά ότι πολλά από τα προβλήματά τους δεν μπορούν να λυθούν. Οι φτωχοί δεν ζητάνε να γίνουν ξαφνικά πλούσιοι. Όλοι ζητούν λίγη κατανόηση και μία καταρχάς ιλαρή ματιά. Δεν γνωρίζω πόσες χιλιάδες είναι στην Ελλάδα τα λεγόμενα άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι πάντως όλων των ηλικιών και τάξεων. Δεν είναι απίθανο να βρεθούμε και εμείς εκεί μετά από ένα ατύχημα ή ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Τα άτομα αυτά πάντως δεν είναι καθόλου λίγα, αφού φθάνουν περίπου το 10% του όλου πληθυσμού και φυσικά αποτελούν ισότιμα μέλη της κοινωνίας.
Υπάρχει οπωσδήποτε μια ανοχή προς όλα αυτά τα άτομα, αλλά αυτό νομίζουμε δεν φθάνει. Μέχρι χθες γονείς έκρυβαν τα ανάπηρα παιδιά τους, γιατί ντρέπονταν να τα παρουσιάσουν στα περίεργα μάτια. Έλλειψη ταπεινώσεως έκρυβε η “συμφορά” τους. Μπορεί να ξεπεράστηκαν κάποια ταμπού, αλλά χρειάζεται ακόμη δρόμος πολύς για την πλήρη αποδοχή τους από την κοινωνία, που τιμά, προάγει και παρουσιάζει τους νέους, τους ωραίους, τους πλούσιους, τους δυνατούς. Οι παραολυμπιακοί αγώνες και κάποια επιδόματα επαναπαύουν τη συνείδησή μας ότι κάναμε το καθήκον μας.
Φοβάμαι πως μερικές φορές κάποιες φιλάνθρωπες, κάπως επιφυλακτικές πράξεις μας είναι για να καθησυχάσουν τη συνείδησή μας ότι πράξαμε στο ακέραιο το καθήκον μας και ρίχνουμε όλα τα βάρη στο απρόσωπο κράτος. Υπάρχει μια ψυχολογική ερμηνεία σε ένα επιπόλαιο φιλάνθρωπο συναισθηματισμό. Με λίγα ευρώ εξορκίζουμε το κακό, χαιρόμαστε που δεν είμαστε στη θέση του αδύναμου και επαναπαυόμαστε στην αδιατάρακτη νάρκη μας μπροστά σε μια τηλεόραση που διαφημίζει τον πόνο, την τραγωδία, τον πόλεμο, τη φτώχεια. Δεν αφήνουν οι άνθρωποι εύκολα το χουζούρι, το βόλεμα, τη συνήθεια, την όποια καλοπέραση. Δεν θέλουν να ενοχλούν και ταράζουν με τίποτε τον ευδαιμονισμό τους, που κουράστηκαν τόσο να κατακτήσουν.
Μόνο οι πονεμένοι γνωρίζουν τι σημαίνει πόνος, που τους μεγαλώνει αφάνταστα μέσα στη γενική αδιαφορία. Γονείς ανάπηρων παιδιών που τα μεγαλώνουν με περισσή στοργή, αγάπη και φροντίδα είναι ήρωες και μάρτυρες. Τους παρηγορεί η ήσυχη συνείδηση και τους στεφανώνει η αρετή. Πονεμένοι που δεν γογγύζουν, δεν είναι μίζεροι, παράξενοι και κακομοίρηδες είναι όντως μεγαλομάρτυρες. Να τι λέει μια πολύτεκνη ηρωίδα μητέρα για ένα παιδί της που πάσχει από “ψυχοκινητική καθυστέρηση”: “Έχει πράγματι νοητική και κινητική καθυστέρηση. Αντιληπτική ανικανότητα, αδυναμία λόγου. Η ψυχή του όμως δεν πάσχει. Έχει την ικανότητα να χαίρεται, να λυπάται, μπορεί να αγαπάει, μπορεί να επικοινωνεί με το δικό του τρόπο. Χρειάστηκε βέβαια κάποιο χρονικό διάστημα για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι μοναδικό και κυρίως δεν είναι κακό και συμφορά”.
Ούτε οι γονείς, ούτε οι ασθενείς θα πρέπει να ντρέπονται, να μειονεκτούν, να φοβούνται, να κρύβονται, να υποκρίνονται, να ψεύδονται. Πρόβλημα δεν έχουν οι ίδιοι αλλά σίγουρα οι άλλοι. Ούτε να αισθάνονται άτυχοι, κακόμοιροι και σαν τιμωρημένοι από τον Θεό. Ο Θεός ποτέ δεν τιμωρεί, γιατί δεν υπάρχει ίχνος κακίας σ’ αυτόν. Ένα ανάπηρο παιδί προκαλεί πόνο στους γύρω του. Ο πόνος όμως σίγουρα δεν είναι κάτι το κακό. Ο πόνος μαλάσσει πέτρινες καρδιές πονεμένων και συμπονούντων. Ο πόνος υπάρχει για να μετανοούμε και να ταπεινωνόμαστε.
Το μέτρο της αγάπης μας φανερώνει τον βαθμό της πνευματικότητός μας. Βλέποντας του αναγκεμένους με συμπάθεια, κατανόηση και καλοσύνη ανεβαίνουμε. Ανεβαίνουμε το βάθρο της θυσίας και η ζωή με ένα χαμόγελο γίνεται πιο φωτεινή, πιο αληθινή και πιο γνήσια. Εκεί μας φωτογραφίζει ο Θεός και μας χαρίζει μία ανείπωτη ειρήνη.

Φεβ 22, 2009

Γ' Στάσις των Χαιρετισμών προς την Υπεραγίαν Θεοτόκο

Β' Στάσις των Χαιρετισμών προς την Υπεραγίαν Θεοτόκο

Α΄ Στάσις των Χαιρετισμών προς την Υπεραγίαν Θεοτόκο

Tην Παρασκευή 6 Μαρτίου έγίνε από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο η υποδοχή αντιγράφου της θαυματουργού εικόνας της παναγίας Γοργοϋπηκόου που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου ¨ορους. Στη συνέχεια τελεσθηκε η ακολουθία και η ανάγνωση της Α΄ Στάσις των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο και αγρυπνία προεξάρχοντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου.

Υπάρχουμε για να γίνουμε άγιοι

Υπάρχουμε για να γίνουμε άγιοι...»
Μοναχός Μωυσής αγιορείτης



...ποιός σκέφτεται σήμερα πως ο κύριος σκοπός της ζωής του ανθρώπου στη ζωή του και στη Γη αυτή είναι η κατάκτηση της αγιότητος; Υπάρχουμε για να γίνουμε άγιοι.

Η αποτυχία αυτής της επιτεύξεως αποτελεί τη μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως πώς θεωρείται σήμερα η αγιότητα; Πώς στεκόμαστε απέναντί της, πώς την αντικρίζουμε και πώς τη ζούμε; Πώς μπορούμε να τη βρούμε και να τη χάσουμε, να τη χρησιμοποιήσουμε και να την εκμεταλλευθούμε ακόμη;

Η αγιότητα δεν εξαφανίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Δεν καταστρατηγεί την ανθρώπινη ελευθερία και βούληση, τη μοναδικότητα και ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου. Η αγιότητα δεν είναι τηλεκατευθυνόμενη και κατασκευή πανομοιότυπων αγαλμάτων. Υπάρχει μια λαθεμένη αντίληψη πολλών περί της αγιότητος. Ο μυροβόλος συναξαριστής έχει πάμπολλα ξεχωριστά, ωραία παραδείγματα, από τη Δύση την Ανατολή, ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων, μορφωμένων και αγραμμάτων, εγγάμων και αγάμων, κληρικών και λαϊκών, κλειστών και ανοιχτών τύπων και χαρακτήρων.

Η αγιότητα ως κάτι το θείο και ιερό προκαλεί γενικά ένα δέος και σεβασμό, θαυμασμό και γοητεία, αλλά πρέπει να πούμε πως μερικές φορές είναι συνυφασμένη με μύθο, υπερβολή κι εξωπραγματικότητα. Ο άγιος θεωρείται εντελώς ξεκομμένος από κάθε τι το κοσμικό. Η πηγή της αγιότητος, η αυτοαγιότητα και αυτοαγαθότητα είναι ο Θεός. Η μετοχή σε Αυτόν την προσφέρει. Οι πρώτοι χριστιανοί ονομάζονταν άγιοι, για να υπενθυμίζεται ο σκοπός της ζωής τους. Η αγιότητα σήμερα θεωρείται απόμακρη, απόκοσμη, ακατόρθωτη. Δωρεά για την επίλεκτη αριστοκρατία του πνεύματος. Στην αγιότητα δόθηκε μία καθαρά ηθικιστική διάσταση που δεν την χαρακτήριζε την ιδιότητα της ουσίας του χριστιανού.

Η αγιότητα δεν είναι πρωτάθλημα, πρωταγωνιτισμός, υπερφυσικό κατόρθωμα, ανδραγάθημα φοβερό και κατάκτηση ρεκόρ. Η αγιότητα δεν έχει φωτεινή επιγραφή, αστραποβόλο φωτοστέφανο, φαντασμαγορική επίδειξη σημείων και ανάγκη διαφήμισης, διάχυσης και χειροκροτήματος. Αγαπά να ζει στην αφάνεια, την αδοξία, την ασημότητα, τη σιωπή, τη μετάνοια και την ταπείνωση. Η αγιότητα είναι κοινωνία με τον Πανάγιο Θεό, δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα. Η αγιότητα είναι η αληθινή ισορροπία, η πραγματική υγεία, η ουσιαστική σχέση με τον Θεό. Η υπακοή στην εντολή του να γίνουμε άγιοι όπως είναι Αυτός. Το θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός μας.

Αγιότητα σημαίνει ν’ ακολουθείς τον Χριστό και στη Γεσθημανή και στον Γολγοθά. Η αγιότητα δεν μεταδίδεται, δεν κερδίζεται με μόνο αναγνώσεις βιβλίων και μακρών συζητήσεων στα σαλόνια. Καλείται κανείς να δώσει αίμα, για να λάβει πνεύμα. Να παλέψει επίμονα και υπομονετικά για να νικήσει το άγριο θηρίο της πολυκέφαλης υπερηφάνειας. Ο άγιος νικά τη φιλαυτία, τη φιλοσαρκία, τη φιλοδοξία και τη φιλοχρηματία με τη φιλοθεΐα, τη φιλανθρωπία, τη φιλαδελφία, τη φιλοτεκνία και τη φιλάρετη ζωή.

Οι άγιοι, κατά τον μακαριστό Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, είναι το πραγματούμενο ανά τους αιώνες ευαγγέλιο, ο επεκτεινόμενος Χριστός. Μας απέδειξαν έμπρακτα πως οι ευαγγελικές αρετές είναι πραγματοποιήσιμες. Πολλοί προσκυνητές σήμερα του Αγίου Όρους ζητούν μεγάλους αγίους, για να λύσουν τα προβλήματά τους. Τους αγίους δηλαδή και τον Χριστό και την εκκλησία τους έχουμε και τους θέλουμε από καθαρό συμφέρον, για να περνάμε ανενόχλητα, καλά. Υπάρχει μία μαγική αντίληψη για την αγιότητα, τα ιερά μυστήρια και την Εκκλησία. Αυτό αποτελεί τη θρησκειοποίηση της Ορθοδοξίας. Οι άγιοι, μας έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, θ’ αγαπούν τον Χριστό ακόμη και αν δεν υπήρχε ο παράδεισος!…

Η αληθινή αγιότητα, γιατί δυστυχώς υπάρχει και η ψευδοαγιότητα, δεν είναι με τους δυνατούς προβολείς, τα μεγάφωνα, τα φώτα, τον κρότο, τους κράχτες και την προβολή. Υπάρχει κρυμμένη και στον Άθωνα και στην πόλη και στο χωριό. Θάλλει στη μυστικότητα, την ταπεινότητα και την αγαθότητα του τίμιου, του ειλικρινούς, που υπομένει ασθένεια, απόρριψη, αποτυχία, πένθος, κατηγορία, ειρωνεία και λοιπά. Η αγιότητα μπορεί ν’ αποτελεί μειοψηφία κι εξαίρεση, όμως υπάρχει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και αποτελεί μεγάλη ελπίδα.

Υποδοχή αντιγράφου της Θαυματουργού εικόνας Παναγίας Γοργοϋπηκόου

Από τον Ιερό προσκυνηματικό Ναό των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης παρά την έξοδο της κοινότητας Αγίου Τύχωνος, την Παρασκευή 6 Μαρτίου και ώρα 9 μμ θα γίνει υποδοχή αντιγράφου της θαυματουργού εικόνας της παναγίας Γοργοϋπηκόου που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου ¨ορους. Η υποδοχή θα γίνει από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο. Στη συνέχεια θα τελεσθεί η ακολουθία και η ανάγνωση της Α΄ Στάσης των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο και θα ακολουθήσει αγρυπνία προεξάρχοντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου.

Βιβλιοπωλείο

Βιβλιοπωλειο

Tο βιβλιοπωλείο μας βρίσκεται στον υπόγειο χώρο κάτω από τον κυρίως ναό

ΒΙΒΛΙΑ:
Πατερικά - Αντιαιρετικά – Αγιολογικά
Παιδικά - Νεανικά
Ιστορικά - Συναξαριστές -Απολογητικά Λειτουργικά
Προσευχητάρια - Συνέκδημος - Σύνοψη

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΙΔΗ:

Βυζαντικές Εικόνες – Μοσχοθυμίαμα –
Νάμα - Κομποσχοίνια – Σταυροί – Καντήλια Καπνιστήρια - Κλειδοθήκες
Βιολογικά Βότανα για τσάι – Κασέττες & Ψηφιακοί Δίσκοι Βυζαντινής Μουσικής,
Ομιλίες – Σφραγίδες για πρόσφορα


Προs γονειs:
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσουμε ότι στο αρχονταρίκι του ναού μας (βρίσκεται κάτω από τον κυρίως ναό) έχει διαμορφωθεί ιδιαίτερος χώρος όπου τα μικρά παιδιά μπορούν να απασχολούνται κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Ο χώρος κλιματίζεται όπως επίσης και ο ήχος της Θείας Λειτουργίας μεταδίδεται από μεγάφωνα που είναι εγκατεστημένα περιμετρικά.

Λίγα λόγια για το Τριώδιο

Τριώδιο ονομάζεται, γιατί πολλοί από τους ύμνους που περιλαμβάνει, τους λεγόμενους κανόνες δεν περιέχουν 9 ή 8 ωδές αλλά τρεις ωδές (=Τρι-ώδιον). Η περίοδος του Τριωδίου έχει σκοπό να μας προετοιμάσει με νηστεία, προσευχή και μετάνοια, για να υποδεχθούμε τα Άγια Πάθη του Κυρίου μας και την ένδοξη Ανάσταση Του.

Τριώδιο ονομάζεται η χρονική περίοδος που αρχίζει από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ. Οι εκκλησιαστικές ακολουθίες της περιόδου αυτής περιέχονται στο βιβλίο που λέγεται Τριώδιο.

Σκοπός του Τριωδίου είναι να μας προετοιμάσει με τη Μετάνοια, τη Νηστεία και την Προσευχή για το Πάσχα.

Πάσχα είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Οι Εβραίοι γιόρταζαν την διάβαση τους από τη σκλαβιά στην ελευθερία μέσω της Ερυθράς θάλασσας. Οι Χριστιανοί γιορτάζουμε το πέρασμα μας από τον θάνατο στην ζωή, που πραγματοποιήθηκε με τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.

Ο θάνατος είναι δύο ειδών:

• ο σωματικός, βιολογικός θάνατος και

• ο πνευματικός

Στον πρώτο χωρίζεται η ψυχή από το σώμα, στο δεύτερο ο άνθρωπος από τον Θεό, που είναι η πραγματική ζωή.

Η αμαρτία έφερε στο ανθρώπινο γένος τον χωρισμό από τον Θεό, με αποτέλεσμα να επέλθει και ο χωρισμός της ιδίας μας της υπάρξεως, δηλαδή του σώματος και της ψυχής μας ο σωματικός θάνατος.

Ο Χριστός νίκησε κάθε μορφή θανάτου και χάρισε σε όλους τους Χριστιανούς την

δυνατότητα να νικήσουν και αυτοί τον θάνατο.

Η τελική κατάργηση του βιολογικού θανάτου θα γίνει με την ανάσταση των νεκρών στην Δεύτερα Παρουσία. Προάγγελος αυτής της νίκης είναι τα λείψανα των αγίων, που θαυματουργούν και ευωδιάζουν.

Ο πνευματικός θάνατος νικάται με την νίκη κατά της αμαρτίας. Έτσι ο άνθρωπος μεταβαίνει από τον θάνατο(χωρισμό από τον Θεό) στην ζωή (ένωση με τον Θεό). Αυτό πραγματοποιείται με την Μετάνοια, που σημαίνει αλλαγή νου, αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή τρόπου ζωής. Με την Μετάνοια μεταβαίνουμε από τον θάνατο στην ζωή και κάνουμε πραγματικό Πάσχα – πέρασμα, όπως ο Χριστός έκαμε Πάσχα – πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή.

Γι’ αυτό, θέλοντας η εκκλησία να μας βοηθήσει να γιορτάσουμε αληθινό Πάσχα, θέσπισε την περίοδο του Τριωδίου. Βασικό στοιχείο της περιόδου αυτής είναι η Μετάνοια.

Η περίοδος του Τριωδίου διαιρείται σε τρία μέρη, με της εξής Κυριακές:

Α. ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου
Κυριακή του Ασώτου
Κυριακή της Απόκρεω (λέγεται έτσι, γιατί μετά την Κυριακή αυτή απέχουμε από το κρέας μέχρι το Πάσχα)
Κυριακή της Τυρινής (λέγεται έτσι, γιατί όλη την εβδομάδα, που προηγείται, μπορούμε να καταλύσουμε απ’ όλα, και οπωσδήποτε γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως τυρί, εκτός από κρέας)


Β. ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Α’ Κυριακή Νηστειών της Ορθοδοξίας

Β’ Κυριακή Νηστειών του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Γ’ Κυριακή Νηστειών της Σταυροπροσκυνήσεως

Δ’ Κυριακή Νηστειών του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

Ε’ Κυριακή Νηστειών της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας

ΣΤ’ Κυριακή Νηστειών των Βαΐων


Γ. ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Μεγάλη Δευτέρα Ιωσήφ του Παγκάλου

Μεγάλη Τρίτη των Δέκα Παρθένων

Μεγάλη Τετάρτη της πόρνης γυναίκας που άλειψε τον Κύριο με μύρο

Μεγάλη Πέμπτη 1. Νίψη των ποδών των Αποστόλων από τον Κύριο

2. Ο Μυστικός Δείπνος

3. Η Αρχιερατική Προσευχή του Ιησού

4. Η προδοσία του Ιούδα

Μεγάλη Παρασκευή Τα Άγια Πάθη του Κυρίου

Μέγα Σάββατο Η Κάθοδος του Κυρίου στον Άδη


Τη Μεγάλη Εβδομάδα οι ακολουθίες γίνονται ως εξής: Ο εσπερινός που κανονικά τελείται το απόγευμα, γίνεται από το πρωί, και ο Όρθρος, που κανονικά τελείται το πρωί, γίνεται το απόγευμα. ¨Έτσι η ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας θα γίνει από την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ και ο Εσπερινός της Μεγάλης Τρίτης θα γίνει Μεγάλη Δευτέρα το πρωί κ.ο.κ.

Από το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου δηλαδή στον «Καλό Λόγο» το Πάσχα αρχίζει μια άλλη περίοδος, που ονομάζεται Πεντηκοστάριο και που διαρκεί μέχρι την Κυριακή των Αγίων Πάντων.