Σε συνέχεια όσων γράψαμε την προηγούμενη Κυριακή περί ανθρωπιάς, θα θέλαμε να σημειώσουμε κάτι πιο συγκεκριμένο.
Τα άτομα με διάφορες αναπηρίες γνωρίζουν καλά ότι πολλά από τα προβλήματά τους δεν μπορούν να λυθούν. Οι φτωχοί δεν ζητάνε να γίνουν ξαφνικά πλούσιοι. Όλοι ζητούν λίγη κατανόηση και μία καταρχάς ιλαρή ματιά. Δεν γνωρίζω πόσες χιλιάδες είναι στην Ελλάδα τα λεγόμενα άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι πάντως όλων των ηλικιών και τάξεων. Δεν είναι απίθανο να βρεθούμε και εμείς εκεί μετά από ένα ατύχημα ή ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Τα άτομα αυτά πάντως δεν είναι καθόλου λίγα, αφού φθάνουν περίπου το 10% του όλου πληθυσμού και φυσικά αποτελούν ισότιμα μέλη της κοινωνίας.
Υπάρχει οπωσδήποτε μια ανοχή προς όλα αυτά τα άτομα, αλλά αυτό νομίζουμε δεν φθάνει. Μέχρι χθες γονείς έκρυβαν τα ανάπηρα παιδιά τους, γιατί ντρέπονταν να τα παρουσιάσουν στα περίεργα μάτια. Έλλειψη ταπεινώσεως έκρυβε η “συμφορά” τους. Μπορεί να ξεπεράστηκαν κάποια ταμπού, αλλά χρειάζεται ακόμη δρόμος πολύς για την πλήρη αποδοχή τους από την κοινωνία, που τιμά, προάγει και παρουσιάζει τους νέους, τους ωραίους, τους πλούσιους, τους δυνατούς. Οι παραολυμπιακοί αγώνες και κάποια επιδόματα επαναπαύουν τη συνείδησή μας ότι κάναμε το καθήκον μας.
Φοβάμαι πως μερικές φορές κάποιες φιλάνθρωπες, κάπως επιφυλακτικές πράξεις μας είναι για να καθησυχάσουν τη συνείδησή μας ότι πράξαμε στο ακέραιο το καθήκον μας και ρίχνουμε όλα τα βάρη στο απρόσωπο κράτος. Υπάρχει μια ψυχολογική ερμηνεία σε ένα επιπόλαιο φιλάνθρωπο συναισθηματισμό. Με λίγα ευρώ εξορκίζουμε το κακό, χαιρόμαστε που δεν είμαστε στη θέση του αδύναμου και επαναπαυόμαστε στην αδιατάρακτη νάρκη μας μπροστά σε μια τηλεόραση που διαφημίζει τον πόνο, την τραγωδία, τον πόλεμο, τη φτώχεια. Δεν αφήνουν οι άνθρωποι εύκολα το χουζούρι, το βόλεμα, τη συνήθεια, την όποια καλοπέραση. Δεν θέλουν να ενοχλούν και ταράζουν με τίποτε τον ευδαιμονισμό τους, που κουράστηκαν τόσο να κατακτήσουν.
Μόνο οι πονεμένοι γνωρίζουν τι σημαίνει πόνος, που τους μεγαλώνει αφάνταστα μέσα στη γενική αδιαφορία. Γονείς ανάπηρων παιδιών που τα μεγαλώνουν με περισσή στοργή, αγάπη και φροντίδα είναι ήρωες και μάρτυρες. Τους παρηγορεί η ήσυχη συνείδηση και τους στεφανώνει η αρετή. Πονεμένοι που δεν γογγύζουν, δεν είναι μίζεροι, παράξενοι και κακομοίρηδες είναι όντως μεγαλομάρτυρες. Να τι λέει μια πολύτεκνη ηρωίδα μητέρα για ένα παιδί της που πάσχει από “ψυχοκινητική καθυστέρηση”: “Έχει πράγματι νοητική και κινητική καθυστέρηση. Αντιληπτική ανικανότητα, αδυναμία λόγου. Η ψυχή του όμως δεν πάσχει. Έχει την ικανότητα να χαίρεται, να λυπάται, μπορεί να αγαπάει, μπορεί να επικοινωνεί με το δικό του τρόπο. Χρειάστηκε βέβαια κάποιο χρονικό διάστημα για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι μοναδικό και κυρίως δεν είναι κακό και συμφορά”.
Ούτε οι γονείς, ούτε οι ασθενείς θα πρέπει να ντρέπονται, να μειονεκτούν, να φοβούνται, να κρύβονται, να υποκρίνονται, να ψεύδονται. Πρόβλημα δεν έχουν οι ίδιοι αλλά σίγουρα οι άλλοι. Ούτε να αισθάνονται άτυχοι, κακόμοιροι και σαν τιμωρημένοι από τον Θεό. Ο Θεός ποτέ δεν τιμωρεί, γιατί δεν υπάρχει ίχνος κακίας σ’ αυτόν. Ένα ανάπηρο παιδί προκαλεί πόνο στους γύρω του. Ο πόνος όμως σίγουρα δεν είναι κάτι το κακό. Ο πόνος μαλάσσει πέτρινες καρδιές πονεμένων και συμπονούντων. Ο πόνος υπάρχει για να μετανοούμε και να ταπεινωνόμαστε.
Το μέτρο της αγάπης μας φανερώνει τον βαθμό της πνευματικότητός μας. Βλέποντας του αναγκεμένους με συμπάθεια, κατανόηση και καλοσύνη ανεβαίνουμε. Ανεβαίνουμε το βάθρο της θυσίας και η ζωή με ένα χαμόγελο γίνεται πιο φωτεινή, πιο αληθινή και πιο γνήσια. Εκεί μας φωτογραφίζει ο Θεός και μας χαρίζει μία ανείπωτη ειρήνη.
Φεβ 22, 2009
